لب آب

  دیشب، لب رود، شیطان زمزمه داشت.

  شب بود و چراغک بود.

  شیطان، تنها، تک بود.

  باد آمده بود،باران زده بود:شب تر، گل ها پر پر .

  بویی نه براه.

  ناگاه

  آیینه رود،نقش غمی بنمود:شیطان لب آب.

  خاک سیا در خواب.

  زمزمه ای می مرد . بادی می رفت ، رازی می برد.