بی تو مهتاب شبی
باز از آن کوجه گذشتم
بی تو مهتاب شبی
همه تن چشم شدم خیره بدنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد
از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
آری
آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به این پایان نمی اندیشم که همین
دوست داشتن
دوست داشتن زیباست
ریشه روشنی پوسید و فرو ریخت.
و صدا در جادهء بی طرح فضا می رفت.
از مرزی گذشته بود .
در پی مرز گمشده می گشت .
کوهی سنگین نگاهش را برید .
صدا از خود تهی شد
و به دامن کوه آویخت :
پناهم بده ، تنها مرز آشنا ! پناهم بده .
و کوه از خوابی سنگین پر بود .
خوابش طرحی رها شده داشت .
صدا زمزمه بیگانگی را بویید ،
برگشت ،
فضا را از خود گذر داد
و در کرانهء نادیدنی شب بر زمین افتاد .
کوه از خوابی سنگین پر بود .
دیری گذشت ،
خوابش بخار شد .
طنین گمشده ای به رگ هایش وزید :
پناهم بده ، تنها مرز آشنا ! پناهم بده .
سوزش تلخی به تار وپودش ریخت .
خواب خطا کارش را نفرین فرستاد
و نگاهش را روانه کرد .
انتظاری نوسان داشت .
نگاهی در راه مانده بود
و صدایی در تنهایی می گریست .