اگر دنیای مادنیای سنگ است

                 بدان   

   سنگی سنگ هم قشنگ است

   اگر دنیای ما دنیای درد است

                  بدان  

  عاشق شدن از روی درد است

   اگر عاشق شدن بسی گناه است

                  بدان        

   دل عاشق شکستن صد گناه است

 کسی آهسته آهسته درون خاک می گردد

 می شود آهسته آهسته به زیر خاکها مدفون . . .

 نگاهش خالی و خاموش می گردد به دنبال نگاه خسته فرزند

 و جمع از تبار آه می گردند دور او . . .

 هوا تاریک ، گورستان پر از خاکست .  .  .   حضور خسته همراه دیر ین

 در کنار اوست  .  .  . می گر ید  .  .  کنون از بخت خود راضی ست  .  .  .

 اندوه بزرگی می دهد گاهی تکان ، آن شانه ء فرزند ارشد را

 زمین خاموش ، زمان گامی ندارد در پی هر گام خود اما

 کسی آهسته آهسته درون خاک می گردد

 می شود آهسته آهسته به زیر خاکها مدفون !  .  .  .